Η ηθικολογία της Αριστεράς (GREEK)

Του Colin Liddell

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της νεωτερικότητας είναι μια απόκλιση από την συμβατική ηθική, αλλά η απόκλιση από μια τέτοια ηθική δεν σημαίνει απάρνηση της εν λόγω ηθικής. Μάλλον είναι μια μορφή αρνητικής επιβεβαίωσης.

Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι η απόκλιση δημιουργεί μια ισχυρή αίσθηση ηθικής κατωτερότητας που ωθεί σε μια απελπισμένη ανάγκη για αντιστάθμιση και επαναφορά της ισορροπίας. Αυτή η απλή ψυχολογική εξίσωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσει πολλά από αυτά που βλέπουμε στον χώρο της Αριστεράς και γιατί η άκρα Αριστερά τείνει να προσελκύει τόσο αχρείους ανθρώπους.

Σκεφτείτε την περίπτωση του Βρετανού Liam Ineson, μέλους της οργάνωσης “Unite Against Fascism” (UAF – ‘Ενωμένοι Ενάντια στον Φασισμό’), ο οποίος φυλακίστηκε «επ’ αόριστον» το 2012 για το βιασμό ενός τετράχρονου κοριτσιού!

Παρά το γεγονός ότι ο Ineson για να προβεί σε μία τέτοια πράξη θα πρέπει να είναι ένα απίστευτα σιχαμερό άτομο, πως εξηγείται ότι ο ίδιος ήταν μέλος μιας οργάνωσης, όπως η UAF, της οποία τα δύστυχα μέλη της, ως επί το πλείστον, θεωρούν τους εαυτούς τους ότι συμμετέχουν σε μια βαθιά ηθική σταυροφορία για να αντιταχθούν στον «ανείπωτο κακό» του Φασισμού, ο οποίος προφανώς έχει εξαπλωθεί στη γη μεταμφιεσμένος σε Nigel Farageή σε ηλικιωμένες κυρίες που δεν νιώθουν αρκετά άνετα με τη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων;

Προσπαθώ να πιστέψω ότι ο Ineson ήταν ειλικρινής και στις δύο πλευρές της προσωπικότητάς του. Από τη μία πλευρά είχε μια διεφθαρμένη επιθυμία να βιάζει τετράχρονα κοριτσάκια, αλλά υποψιάζομαι ότι ήταν επίσης απολύτως ειλικρινής στην επιλεγμένη ψευδαίσθησή του ότι ήταν αντίθετος στον «κακό φασισμό» με το να μην πλένεται, να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις με ελάχιστη συμμετοχή και με το να προβαίνει σε μικρές πράξεις χουλιγκανισμού. Επιπλέον, η μια πτυχή της persona του πιθανότατα τροφοδότησε την άλλη σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να επιτευχθεί κάποιο είδος ηθικής ισορροπίας, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι τα δύο λάθη σίγουρα δεν κάνουν ένα σωστό.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτό το είδος του αριστερού φοιτητικού ακτιβισμού που βλέπουμε σε οργανώσεις, όπως η UAF- και πολλές άλλες αριστερές οργανώσεις στο παρελθόν (το CNDδηλ. το κίνημα για τον πυρηνικό αφοπλισμό, το κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα, το κίνημα κατά του απαρτχάιντ κ.λπ.) προέκυψε, την ίδια στιγμή που η παλιά ηθική τάξη διαλυόταν.

Αυτές οι κινήσεις συνδέονταν με την διάλυση της εν λόγω ηθικής και βοήθησαν στο να διευκολυνθεί αυτή η διάλυση.

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι αυτό το είδος του ηθικού ακτιβισμού συμβαίνει στην οιδιπόδεια φάση της ζωής των ανθρώπων, δηλαδή στα προσωπικά τους 60’s, όταν οι άνθρωποι πάνω στην εφηβεία τους ή γύρω στα είκοσι, εξακολουθώντας να εξαρτώνται από τους γονείς τους, επιδιώκουν την αύξηση της «ηθικής» τους ανεξαρτησίας. Μέρος αυτής της διαδικασίας συχνά συνεπάγεται την υιοθέτηση ενός σεξουαλικού ή και γενικότερου τρόπου ζωής που πηγαίνει τόσο ενάντια στους γονείς τους όσο και ενάντια στην παραδοσιακή ηθική.

Αυτό που βλέπουμε, ως εκ τούτου, σε μεγάλη κλίμακα κατά τον 20ο αιώνα και σε μικρότερη κλίμακα σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του ατόμου, δεν είναι μια απάρνηση της ηθικής, αλλά μις αρνητική επιβεβαίωση της προϋπάρχουσας ηθικής και μια προκύπτουσα αίσθηση ηθικού ελλείμματος.

Στη δεκαετία του 1960, καθώς η γενιά boomer απέρριψε την συμβατική ηθική, ένιωθε ταυτόχρονα μια αίσθηση ηθικής κατωτερότητας και έπρεπε να βρει αντισταθμιστικούς μηχανισμούς. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την απήχηση της αριστεράς σε εκείνη τη γενιά και στις επόμενες γενιές της περιπλανώμενης νεολαίας. Σε οργανώσεις αριστερού σκοπού – όπως η UAF, υπέρ του πυρηνικού αφοπλσιμού, υπέρ των Πολιτικών Δικαιωμάτων, κατά του απαρτχάιντ, υπέρ των δικαιώματα των ζώων, υπέρ των αμβλώσεων – μπορούν να προστεθούν: κινήματα αντιπολεμικά, κινήματα οικολογικά, το κίνημα Occupy Wall Street, κινήματα φεμινιστικά, κινήματα υπέρ των «δικαιωμάτων» των μεταναστών, κινήματα υπέρ των «δικαιωμάτων» των ομοφυλοφίλων, υπέρ του «γάμου» των ομοφυλοφίλων, υπέρ της αποδόμησης των φύλων, κλπ., κλπ.

Μερικά από αυτά έχουν μια βάση και μερικά δεν έχουν, αλλά το βασικό χαρακτηριστικό που παρακινεί τους ανθρώπους να υποστηρίξουν αυτούς τους σκοπούς είναι η ικανότητά τους να παρέχουν ένα ισχυρό ηθικό αντίβαρο.

Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο και αυτό είναι: γιατί οι Αριστεροί είναι σε θέση να δημιουργούν μιαισχυρότερη ηθική λάμψη από τους Δεξιούς; Η απάντηση είναι πραγματικά αρκετά απλή. Είναι επειδή η ουσία της ηθικής είναι ο θάνατος, ή για να το μεταφράσουμε σε λιγότερη φορτωμένη γλώσσα, η απουσία του εαυτού μας. Έτσι ήταν πάντα, έτσι θα είναι πάντα.

Οι Δεξιές απόψεις αντιθέτως, ως επί το πλείστον, έχουν σχέση με τη Ζωή, που συνήθως βασίζεται στην ελευθερία (ατομικισμός), το κέρδος που αξίζει ο καθένας (μια άλλη μορφή του ατομικισμού), την οικογένεια και το έθνος, όλα τα πράγματα μέσω των οποίων μπορούμε να ζήσουμε και να βρούμε τον εαυτό μας.

Ως εθνικιστής έχω ένα ορισμένο ηθικό κίνητρο να θυσιάσω το προσωπικό μου καλό, ακόμα και τα οικογενειακά μου συμφέροντα για να υπηρετήσω το καλό του λαού μου. Σε αυτό πλησιάζω κάπως την αίσθηση της ηθικής δικαιοσύνης που αισθάνεται συνήθως ένας τυπικός αριστερός. Όμως, η «θυσία» του εαυτού μου είναι για λογαριασμό των συμφερόντων των δικών μου ανθρώπων, του δικού μου λαού. Έτσι, εξακολουθεί να υπάρχει μια αρκετά σημαντική λωρίδα εγωισμού και ιδιοτέλειας.

Το γεγονός ότι πιστεύω ότι τα συμφέροντα του πλανήτη, της ανθρωπότητας γενικά, και της ευφυούς ζωή σε αυτή τη γωνιά του σύμπαντος συνδέονται με τη μοίρα της φυλής μου, όμως, με βοηθά να αισθάνομαι μεγαλύτερο ηθικό κίνητρο, παρά αν ήμουν ένας απλός Μαύρος εθνικιστής ή κάποιος Αβορίγινας που ζητούσα περισσότερα προνόμια από την αυστραλιανή κυβέρνηση.

Η αίσθηση ηθικής στην πιο αγνή της μορφή έχει ένα ένστικτο θανάτου. Σκεφτείτε τον Οράτιο στη γέφυρα, τον Ρωμαίο έφηβο Mucius Scaevola, τους χριστιανούς μάρτυρες, ή τους Ιάπωνες πιλότους καμικάζι.

Αλλά ακόμη και η μικροαστική σεξουαλική ηθική του παρελθόντος είχε λίγο από αυτή την ποιότητα.

Αυτή η αυταπάρνηση, που είναι η ουσία του ηθικού ενστίκτου,είναι κάτι που υπάρχει βαθιά μέσα στους Λευκούς και σε κάποιες άλλες φυλές και φαίνεται ότι κατά κάποιο τρόπο είναι μια εξελικτική προσαρμογή που κάποτε μας εξυπηρέτησε καλά. Αλλά στα χέρια της Αριστεράς έχει διαστρεβλωθεί και έχει γίνει δυσλειτουργική.

Το βασικό χαρακτηριστικό των σκοπών της Αριστεράς, ιδίως μετά τη εμφάνιση της Νέας Αριστεράς τη δεκαετία του 1960, είναι η σχετική απουσία της άμεσης ιδιοτέλειας. Θα το πήγαινα ακόμα πιο μακριά, ώστε να πω ότι ο συνδικαλισμός, ο οποίος σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τους φτωχούς προκειμένου να έχουν καλύτερη μοίρα, ήταν πράγματι κίνηση της Δεξιάς που κατά λάθος μπλέχτηκε με τον αριστερισμό. Στη σύγχρονη μορφή του ο Αριστερισμός είναι ουσιαστικά ένα μηδενιστικό πιστεύω με έναν τρόπο που μόνο ο Βουδισμός μπορεί να ονειρευτεί.

Αυτός είναι ο λόγος που οι Αριστεροί ανησυχούν για τα κήτη στην άλλη πλευρά του κόσμου, βάζουν τα συμφέροντα των τριτοκοσμικών μεταναστών πάνω από τα δικά τους, και ξελαρυγγιάζονται για το «γάμο» των ομοφυλοφίλων, όταν ελάχιστοι σχεδόν ομοφυλόφιλοι θέλουν να «παντρευτούν». Είναι καλό πράγμα να θέλεις να σώσεις μεγάλα υδρόβια ζώα που μπορεί ποτέ να μην δεις, αλλά πόσοι από αυτούς τους ‘σώστε-τις-φάλαινες’ ακτιβιστές παραμένουν αδιάφοροι σε κακοποιήσεις που συμβαίνουν δίπλα τους; [Εδώ, ας σκεφτούμε την αδιαφορία έως και πλήρη σιγή των «ευαίσθητων» αριστερών στα περιστατικά εξευτελισμού και κακοποίησης της γυναίκας στις ισλαμικές κοινωνίες, στις συνεχιζόμενες σφαγές χριστιανών σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, στα δίκτυα σύγχρονου δουλεμπορίου από κυκλώματα αλλοδαπών, στην δολοφονία χιλιάδων μωρών στην κοιλιά της μάνας τους λόγω «επιλογής», στα βασανιστήρια και τις φρικτές δολοφονίες γερόντων στις οποίες επιδίδονται χωρίς λόγο, (λαθρο)μετανάστες για 5 ευρώ, για να μην πούμε για την εκκωφαντική ΣΙΩΠΗ σε περιστατικά όπως της 15χρονης Μυρτούς ή του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκούμα που δολοφονήθηκε μόνο και μόνο γιατί μιλούσε ελληνικά και τόσα, τόσα άλλα]. Το γεγονός είναι ότι ο τυπικός αριστερίστικος σκοπός σήμερα το μόνο που έχει να κάνει είναι το να παρέχει μια δυνατή «δόση» άστοχης, εξωπραγματικής ηθικολογίας.

Αλλά τι είδους άνθρωπος χρειάζεται τέτοια «δόση» δικαιοσύνης; Κατά ειρωνικό τρόπο, είναι ο τύπος ο οποίος έχει παραδοθεί στις εγωιστικές και ηδονιστικές παρορμήσεις του, οπουδήποτε και αν αυτές τον έχουν οδηγήσει – σε ανεγκέφαλα νεαρά άτομα, κολεγιόπαιδα εθισμένα στα ναρκωτικά, ηθικά δειλούς μπροστά στους γονείς τους, μπερδεμένους ομοφυλόφιλους, ή διεστραμμένους, όπως ο Ineson. Αυτός είναι ένας τύπος που έχει παράγει μαζικά η νεωτερικότητα, ένας τύπος που ποθεί την ‘καθαρή’ ηθικολογία που ρέει από άσκοπους αριστερίστικους σκοπούς όπως τα ‘ανοιχτά σύνορα’, ο εθνομαζοχισμός και η ‘antifa’. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Αριστερά δίνει κάτι από εκείνη την περίεργη οσμή της αυταπάρνησης αναμεμιγμένη με μπόλικο εγωισμό.

Πρωτότυπος τίτλος άρθρου: The Death Morality of the Left
Giovanni Conte