Geografisch gezien ligt Frankrijk in Europa, maar demografisch drijft het land steeds sterker af naar Afrika, zoals nieuw cijfermateriaal bewijst. Frankrijk houdt, anders dan de VS, geen volkstellingen, waarbij ook het etnische lidmaatschap bekend wordt, maar volgt in plaats daarvan zijn ideaal van een kleurenblinde republiek. Deze politiek verandert natuurlijk geen cent aan de etnische realiteit in het land, maar zorgt er wel voor dat de Franse burgers hierover in het ongewisse blijven.
Er bestaan slechts weinig officiële statistieken over de omvang van de geïmmigreerde bevolking en de autochtone Fransen – tot nu toe. Ter zake dienend cijfermateriaal is afkomstig uit een onverwachte bron, de medische wetenschap, en het staat ons toe om een toereikende nauwkeurige en objectieve blik op de sterke groei van de niet-blanke bevolking in Frankrijk te werpen.
Sinds het jaar 2000 voert Frankrijk landelijk systematisch onderzoek uit bij nieuwgeborenen op sikkelcelanemie. Sikkelcelanemie is een erfelijke ziekte, die overwegend bij niet-Europese mensen optreedt. Deze ziekte heeft zich op grond van de immigratie uit de Derde Wereld tot de meest voorkomende genetische ziekte in het huidige Frankrijk ontwikkeld. Om een vroegtijdige geneeskundige behandeling van sikkelcelanemie te garanderen, hebben de Franse gezondheidsinstanties risicogroepen in de bevolking gedefinieerd, die kort na de geboorte worden onderworpen aan een test. Deze bestaan in de eerste plaats uit nieuwgeborenen van Afrikaanse herkomst, zowel uit Noord-Afrika als zwart Afrika, evenals etnische Afrikanen van het Amerikaanse continent. Een andere risicogroep omvat personen met een migratieachtergrond uit het Nabije of Midden-Oosten (Turkije, Arabisch schiereiland en de daartussen gelegen Arabische landen) en het Indische subcontinent. De rest is samengesteld uit een relatief klein kustgebied in Zuid-Europa, namelijk Portugal, Zuid-Italië, Griekenland en de eilanden Corsica en Sicilië.
Nieuwgeboren baby´s worden in Frankrijk als risicogroep beschouwd als “minstens een van de ouders uit een van de genoemde risicoregio´s” afkomstig is, waar het verantwoordelijke gen voor de ziekte is verbreid. Dit nationale testprogramma op basis van de etnische herkomst van de ouders staat het ons toe om de volle omvang van de snelle groei van de niet-blanke bevolking in Frankrijk te omvatten:
In het jaar 2000 bezat 19% van alle nieuwgeboren kinderen in het Franse staatsgebied in Europa minstens één ouder, die uit de bovengenoemde risicogebieden afkomstig is. Dit deel nam tot 2007 toe naar 28,45% en tot 2010 naar 31,5%, wat in absolute aantallen uitgedrukt overeenkomt met 253.466 van de 805.958 geboren baby´s. Met andere woorden: binnen slechts tien jaar nam het aantal van de (gedeeltelijk) buiten Europa nieuwgeborenen toe van ongeveer een vijfde naar bijna een derde deel.
De geneeskundige onderzoeken geven zelfs nog meer cijfermateriaal prijs, namelijk een exacte opsomming naar regio (zie de kaart hieronder). Zo komen we te weten, dat in 2010 60% van alle nieuwgeborenen in Île de France, wat in feite overeenkomt met Parijs, door niet-Europeanen ter wereld werd gebracht. In Provence-Alpe du Sud, waar het Front National van Marine Le Pen bijzonder sterk is, bedroeg het niet-blanke aandeel 43,2%; in het naburige Languedoc-Roussillon 41,6%. Het laagste aandeel vond men in Bretagne, 5,5%. In elk van de 22 regio´s van Frankrijk nam het aandeel van de immigrantenbaby´s tussen 2007 en 2010 toe.
Onderzoek van nieuwgeboren baby´s op sikkelcelanemie in het Europese Frankrijk in 2010; de waarden worden per regio en in het percentage van het totaal aantal van de geboren kinderen dat jaar aangegeven. Omdat deze genetische ziekte hoofdzakelijk beperkt blijft tot niet-Europeanen, vooral tot Afrikanen, kan uit de cijfers de etnische herkomst van de nieuwgeborenen worden afgeleid.
Wat zou er tegen de nauwkeurigheid van deze cijfers in te brengen zijn? Niet veel, ze lijken waterdicht. Weliswaar verwijzen de schrijvers van het onderzoek ernaar dat de test op sikkelcelanemie niet bij alle nieuwgeborenen werd uitgevoerd, maar zij beschouwen de niet onderzochte gevallen als “relatief zeldzaam”. Een opname van deze gevallen zou het relatieve aandeel van de niet-blanke baby´s logischerwijze sowieso niet kunnen verminderen, maar in tegendeel slechts verder verhogen. Daarmee blijven de Zuid-Europese immigranten, die in de statistiek niet apart worden genoemd, de onbekende factor in de vergelijking. Hoe hoog is hun aandeel in de onderzochte risicogroep? Moeten we het aantal niet-blanke baby´s significant naar beneden bijstellen om rekening te houden met hun bevolkingsaandeel in de risicogroep? Ik zou zeggen dat dit lang niet volstaat om de trend weg te wissen: weliswaar stammen miljoenen Fransen volgens schattingen af van Italianen, maar de meeste van hen zijn al generaties geleden geïmmigreerd. Het onderzoeksprogramma wordt volgens mij echter alleen op baby´s toegepast, van wie de vader en/of de moeder uit een risicozone geïmmigreerd zijn en is daarom alleen van toepassing op de onlangs plaatsgevonden immigratie.
De schrijvers van de geciteerde medische studie zelf laten er geen twijfel over bestaan wat zij als de belangrijkste reden voor de toenemende verbreiding van de sikkelcelanemie beschouwen. Zij voeren dit rechtstreeks terug op de stijging van de immigratie uit Afrika, of, met hun woorden, “als resultaat van de bevolkingstoename in Afrikaans-Caribische gebieden van het overzeese Frankrijk en nu de immigratie essentieel uit Noord-Afrika en Afrika ten zuiden van de Sahara naar het Europese Frankrijk”.
Nu maak ik me hier niet bezorgd over de uitbreiding van de sikkelcelanemie als zodanig, maar wel over de sterke demografische daling van het blanke Frankrijk, die deze cijfers weerspiegelen, en het huidige multiculturalistische klimaat in Europa, dat het verbiedt om überhaupt over zulke ontwikkelingen te spreken.
Als politicoloog kijk ik er jaloers naar hoe vrij en onbelast door de eisen van de politieke correctheid deze geneeskundigen, biochemici en genetici dit onderzoek – die kennelijk helemaal niet beseffen wat de enorme implicaties van hun onderzoeksresultaat zijn – over een proces kunnen spreken dat vermoedelijk niets minder is dan de grootste demografische omwenteling van Frankrijk sinds de Frankische verovering en de stichting van de Franse staat zelf.
Het is frappant: men hoeft hun discussie over de “geteste baby´s” alleen maar te vervangen door “Afrikaans-Oriëntaalse nieuwgeborenen”, een blik op de bijgeleverde kaart over de testpopulatie te werpen, en men krijgt een behoorlijk volledig beeld van datgene wat het zogenaamde Verlichte Frankrijk categorisch weigert mee te delen aan zijn burgers: dat het blanke Frankrijk, het ware Frankrijk, het Frankrijk dat Frankrijk schiep, op het punt van verdwijnen staat en plaatsmaakt voor een hybride eurafrikaanse samenleving. La Grande Nation heeft zichzelf blijkbaar verslagen door massa-immigratie. Men kan zelfs argumenteren, dat deze immigratiegolf zelfs voor de immigranten een afnemende grenswaarde bezit: hoe meer het blanke Frankrijk verdwijnt, des te minder behoudt het land zijn karakter, dat al deze immigranten überhaupt had aangetrokken.
Toen ik zei behoorlijk volledig, klopte dit niet helemaal. In werkelijkheid is de demografische situatie van het blanke Frankrijk om twee redenen zelfs nog slechter: enerzijds is de discussie tot nu toe nog niet over de overzeese gebiedsdelen gegaan, die altijd al het thuis van een etnische gemengde bevolking geweest zijn. Hun nieuwgeboren kinderen, aldus het medische onderzoek, worden in hun totaliteit onderworpen aan de test op sikkelcelanemie. Als we hun aantal meerekenen, 38.575 baby´s in het jaar 2010, stijgt het aantal niet-blanke geboortes van 31,5% voor Europees Frankrijk naar 34,6% voor heel Frankrijk (292.041 van 844.533 nieuwgeborenen). Anderzijds mogen we niet vergeten dat de testen lang niet al die immigranten van buiten Europa dekken, die geen genetische afwijking voor sikkelcelanemie bezitten, bijvoorbeeld mensen uit Oost-Azië of uit Latijns Amerika. Als men hun geboortecijfers ook meerekent, daalt het aantal blanke Fransen nog meer met een onbekend percentage.
De bittere ironie is, dat deze bevolkingsverschuiving laat zien dat Frankrijk door zijn voormalige koloniën radicaler veranderd werd dan dat Frankrijk die zelf ooit veranderd heeft. In tegenstelling tot zijn maritieme opponent Groot-Brittannië was Frankrijk nooit een succesvolle kolonisator. Zijn enige nog bestaande kolonistenkolonie van betekenis is het Canadese Québec, waar het niet meer dan 10.000 kolonisten naartoe stuurde. Als er een “wraak van de koloniën” bestaat, net zoals links de “schuld van de blanke man” bevordert en eist, dan heeft Frankrijk zeker zijn meer dan faire deel teruggekregen.
Frankrijk heeft zichzelf altijd beschouwd als voorvechter van “cultuurneutrale” republikeinse waarden in de hele wereld. De historische prestatie van het land bij de verbreiding van Verlichte ideeën rondom de globe is onbetwistbaar. Maar zijn voortrekkersrol heeft hem blind gemaakt voor de negatieve reacties in eigen land: Frankrijk heeft nooit echt begrepen dat het totale propageren van deze idealen ook geleid hebben tot het culturele en etnische ontpitten van het citoyen, dat beroofd werd van zijn eigen wortels en dat het recht ontkend wordt zulke te bezitten. Het heeft nooit werkelijk begrepen, dat een sterk gevoel van de eigen culturele en etnische identiteit niet de vijand van democratische waarden, maar veelmeer zijn noodzakelijke en natuurlijke tegenhanger is. Het heeft vergeten, dat de Franse revolutie, zijn geschenk aan de democratische wereld, niet in een etnisch en cultureel vacuüm werd geschapen, maar door mensen met een identiteit en historie – een blanke Europese identiteit.
Daarom kan het geen toeval zijn dat Frankrijk behoort tot de eerste westerse staten die het slachtoffer worden van hun eigen demografische ontkenning van cultuur en volk. Op haar manier is de geschiedenis weer op zijn uitgangspunt teruggekeerd: wat Frankrijk oorspronkelijk als idee exporteerde, de radicale cultuurblinde republiek, maakt het land nu weerloos tegen zijn snelle ont-europeanisering – de revolutie vreet haar eigen kinderen, voor eeuwig.
Bron oorspronkelijk artikel:
AFFIRMATIVE RIGHT: THE AFRICANIZATION OF FRANCE
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)
(Voorts ben ik van mening dat een Populistische Omroep goed voor Nederland zou zijn: word lid van PopNed.nl [Populistische Omroep Nederland]. Als u dat doet o.v.v. E.J. Bron, is dat in 2012 en 2013 gratis.)
No comments:
Post a Comment
Your comment will appear after it has been checked for spam, trolling, and hate speech.